DOWÓD OSOBISTY (według wzorca FCI):
Grupa: 9 FCI (psy ozdobne i do towarzystwa)
Wzrost: wzorzec nie określa; orientacyjnie: 15-20 cm
Waga: 1,3-1,8 kg
Głowa: czaszka zaokrąglona, w kształcie jabłka. Stop wyraźnie zaznaczony. Kufa krótka, szeroka u nasady, zwężająca się w kierunku nosa
Oczy: ciemne, duże, okrągłe, bardzo wyraziste, ale nie wyłupiaste
Uszy: duże, stojące, szeroko rozstawione
Tułów: zwarty i mocnej budowy, linia grzbietu prosta, kłąb słabo zaznaczony
Ogon: osadzony wysoko, zgięty lub zawinięty w półkole
Sierść: u odmiany długowłosej włos jest delikatny, jedwabisty, niezbyt obfity, lekko falisty lub prosty. Długi włos tworzy pióra na uszach, ogonie i tylnych partiach kończyn, oraz kryzę na szyi. U odmiany krótkowłosej włos krótki na całym ciele, przylegający, nieco dłuższy na szyi i ogonie
Umaszczenie: dopuszczalne są wszystkie kolory oraz ich łączenia
SZCZYPTA HISTORII:
Pochodzenie tej oryginalnej rasy nie jest dokładnie znane, choć powstała w Meksyku, niektórzy przypisują jej rodowód chiński, a inni – europejski. Ba, Czesi głoszą nawet teorię, że małe pieski z Meksyku są potomkami… praskich szczurołapów, które dzięki Habsburgom wyjechały za ocean. Jedno jest pewne – teichichi lub chihuahueno (bo tak brzmiały wcześniej nazwy rasy) zawsze był domowym psem do towarzystwa, kiedyś nawet poświęconym bogom i otaczanym troskliwą opieką. Jego najbardziej charakterystyczną cechą był niewielki wzrost, choć może nie aż tak mały jak u współczesnych czworonogów. Kynologiczna historia chihuahueno rozpoczęła się w początkach XX wieku w USA, a już przed II wojną światową stał się on modnym i poszukiwanym zwierzątkiem domowym. Hodowcy amerykańscy zmienili nazwę i typ psa; chihuahua zachował niewielką wagę, ale stał się zdecydowanie bardziej kręcy niż lekka “sarenka” z Meksyku. Dziś rasa wszędzie cieszy się popularnością, a najważniejszym zadaniem hodowców pozostaje utrzymanie charakterystycznego typu, którego wyznacznikiem jest przede wszystkim kształt głowy i niewielkie rozmiary. Jednocześnie chihuahua powinien być zdrowy i sprawny, wolny od cech degeneracyjnych i wynikających z przesadnej miniaturyzacji – przecież nikt nie będzie miał pociechy z pieska, jeśli ten będzie cierpiał na rozmaite, genetyczne uwarunkowane przypadłości.
