DOWÓD OSOBISTY (według wzorca FCI):
Grupa: 7 FCI (psy wystawiające – wyżły), sekcja 1 (wyżły kontynentalne). Obowiązują próby pracy
Wrażenie ogólne: elegancki pies myśliwski średniej wielkości, o lekkiej budowie i suchej konstytucji. Długość tułowia nieco większa od wysokości w kłębie
Wielkość: wysokość w kłębie 58–64 cm (pies), 54–60 cm (suka). Harmonijna, proporcjonalna budowa jest ważniejsza od wielkości
Głowa: sucha i szlachetna. Mózgoczaszka lekko wysklepiona, stop umiarkowanie zaznaczony, kufa nieco krótsza od mózgoczaszki, wargi suche. Nos w różnych odcieniach brązu
Uszy: osadzone nieco z tyłu głowy, wiszące, przylegające do policzków
Oczy: owalne, średniej wielkości, brązowe
Ogon: nisko osadzony, długi, prosty lub szablasty
Szata: krótka, twarda, przylegająca, bez podszerstka
Umaszczenie: kasztanowozłociste, jednolite, czyste. Niepożądane czerwone lub czekoladowe. Dopuszczalna tylko niewielka biała plamka na piersi i białe końce palców
SZCZYPTA HISTORII:
Czy wyżeł węgierski jest rasą starą czy nową? Na to proste pytanie niełatwo znaleźć odpowiedź. Psy do polowania znane były wprawdzie w Panonii (część dzisiejszych Węgier) już w czasach dynastii Arpadów (1000–1301), ale o ich wyglądzie nie mamy żadnego wyobrażenia, a jedyny zachowany wizerunek z 1357 roku przedstawia psa maści białej. Powszechnie przyjmuje się, że typowa dla dzisiejszych wyżłów węgierskich maść kasztanowa pochodzi od psów gończych z Azji Mniejszej, przybyłych w XVI wieku z najeźdźcami tureckimi, jednak ówczesnym węgierskim psom myśliwskim do wyglądu dzisiejszego wyżła było jeszcze daleko. Historia Obecny wygląd i cechy użytkowe psy tej rasy uzyskały dopiero w XIX wieku, przez kojarzenia z wyżłami niemieckimi i angielskimi pointerami, przy czym za szczególnie ważną cechę, odróżniającą wyżły węgierskie od innych, uznano umaszczenie. Zachowano też nazwę vizsla, pojawiającą się po raz pierwszy w źródłach szesnastowiecznych. W niemal niezmienionej formie przyjęła się ona w Polsce za czasów Stefana Batorego, księcia siedmiogrodzkiego, w odniesieniu do psów myśliwskich nazywanych wcześniej legawcami. Kiedy jedni hodowcy węgierscy mozolnie tworzyli rasę, inni sprowadzali i hodowali modne rasy niemieckie i angielskie, stąd w końcu XIX wieku kasztanowe wyżły węgierskie stały się prawdziwą rzadkością. Gdy w 1916 roku dr Tibor Thuroczy w artykule, opublikowanym w czasopiśmie łowieckim, wezwał do ratowania rodzimej rasy, na jego apel odpowiedziało tylko kilku hodowców. Za wzorcowego (mimo że miał wyraźne białe skarpetki!) uznano wówczas psa o imieniu Witti, który przez kilka lat był filarem hodowli prowadzonej w oparciu o kojarzenia krewniacze.
