DOWÓD OSOBISTY (na podstawie wzorca):
Grupa: 5 FCI (szpice i psy ras pierwotnych); sekcja 6 (psy ras pierwotnych). Nie podlega próbom pracy
Wrażenie ogólne: średniej wielkości, o szlachetnej postawie i kształtnej sylwetce. Silny, ale pełen wdzięku. Bardzo szybki, o swobodnym, lekkim chodzie i czujnym wyrazie
Wzrost: pies – 56 cm, suka – 53 cm
Głowa: kufa nieco dłuższa niż czaszka, cała głowa, widziana z boku i z góry, ma kształt tępego klina. Stop nieznaczny. Nos cielisty. Zgryz nożycowy
Oczy: owalne, głęboko osadzone, barwy bursztynowej
Uszy: szerokie u nasady, delikatne, duże, osadzone średnio wysoko, stojące, ruchliwe
Tułów: długość nieznacznie przekracza wysokość w kłębie, grzbiet prosty, klatka piersiowa głęboka, żebra dobrze wysklepione, brzuch umiarkowanie podciągnięty
Ogon: długi, niezbyt nisko osadzony, w ruchu noszony wysoko
Sierść: włos krótki, lśniący
Umaszczenie: różne odcienie rudego z białymi znaczeniami na łapach i końcu ogona
SZCZYPTA HISTORII:
Według rozmaitych źródeł rasa należy do najwcześniej udomowionych. Liczne wizerunki psów w typie faraona odnajdujemy na malowidłach zdobiących zabytki Egiptu. A że historia tego starożytnego państwa jest znakomicie udokumentowana, więc i zbadanie przeszłości czworonogów nie jest trudne. Najwcześniejsze przedstawienia psów myśliwskich do złudzenia przypominających współczesne faraony pochodzą z okresu XIX dynastii. Pierwsi udomowieni reprezentanci tej rasy pojawili się nad Nilem jakieś 5 tys. lat p.n.e. Fenomenem jest to, że od tamtej pory zwierzęta te prawie się nie zmieniły. W latach pięćdziesiątych ubiegłego stulecia profesor Walter B. Emery, odkrywca grobowca królowej Herneith, znalazł w nim szkielet psa w typie faraona. Najwyraźniej razem z dostojną właścicielką pochowano też jej pupila. Badacze po dziś dzień nie są zgodni, czy egipski bóg Anubis ma głowę szakala, czy takiego właśnie czworonoga…
