DOWÓD OSOBISTY (na podstawie wzorca):
Grupa: 5 FCI (szpice i psy ras pierwotnych); sekcja 6 (psy ras pierwotnych). Nie podlega próbom pracy
Wrażenie ogólne: średniej wielkości, o szlachetnej postawie i kształtnej sylwetce. Silny, ale pełen wdzięku. Bardzo szybki, o swobodnym, lekkim chodzie i czujnym wyrazie
Wzrost: pies – 56 cm, suka – 53 cm
Głowa: kufa nieco dłuższa niż czaszka, cała głowa, widziana z boku i z góry, ma kształt tępego klina. Stop nieznaczny. Nos cielisty. Zgryz nożycowy
Oczy: owalne, głęboko osadzone, barwy bursztynowej
Uszy: szerokie u nasady, delikatne, duże, osadzone średnio wysoko, stojące, ruchliwe
Tułów: długość nieznacznie przekracza wysokość w kłębie, grzbiet prosty, klatka piersiowa głęboka, żebra dobrze wysklepione, brzuch umiarkowanie podciągnięty
Ogon: długi, niezbyt nisko osadzony, w ruchu noszony wysoko
Sierść: włos krótki, lśniący
Umaszczenie: różne odcienie rudego z białymi znaczeniami na łapach i końcu ogona
SZCZYPTA HISTORII:
Według rozmaitych źródeł rasa należy do najwcześniej udomowionych. Liczne wizerunki psów w typie faraona odnajdujemy na malowidłach zdobiących zabytki Egiptu. A że historia tego starożytnego państwa jest znakomicie udokumentowana, więc i zbadanie przeszłości czworonogów nie jest trudne. Najwcześniejsze przedstawienia psów myśliwskich do złudzenia przypominających współczesne faraony pochodzą z okresu XIX dynastii. Pierwsi udomowieni reprezentanci tej rasy pojawili się nad Nilem jakieś 5 tys. lat p.n.e. Fenomenem jest to, że od tamtej pory zwierzęta te prawie się nie zmieniły. W latach pięćdziesiątych ubiegłego stulecia profesor Walter B. Emery, odkrywca grobowca królowej Herneith, znalazł w nim szkielet psa w typie faraona. Najwyraźniej razem z dostojną właścicielką pochowano też jej pupila. Badacze po dziś dzień nie są zgodni, czy egipski bóg Anubis ma głowę szakala, czy takiego właśnie czworonoga…
Jak oceniasz ten artykuł?
Kliknij, aby ocenić
Brak głosów. Oceń artykuł!
