DOWÓD OSOBISTY (według wzorca FCI):
Grupa: 3 (teriery), sekcja 1 (teriery duże i średnie)
Wzrost: 45,5-49,5 cm (pies), 44,5-48 cm (suka)
Waga: pies 15-18 kg (suka waży proporcjonalnie mniej)
Głowa: proporcjonalna, silnie owłosiona. U psów masywniejsza i bardziej umięśniona niż u suk. Stop lekko zaznaczony
Oczy: średniej wielkości, załamane do przodu, noszone na bokach głowy
Ogon: cienki, dobrze osadzony, noszony prosto, nad grzbietem, wesoło
Szata: miękka, obfita, falująca
Umaszczenie: wszystkie odcienie niebieskiego. Kolor czarny akceptowany jest tylko do wieku 18 miesięcy, podobnie jak rude naloty.
SZCZYPTA HISTORII:
Choć uważa się, że kerry blue (podobnie jak inne teriery irlandzkie) od wieków żył w Irlandii, próżno szukać jego śladów w dalekiej przeszłości. Nikt specjalnie nie interesował się szczurołapem i psem do wszystkiego pracującym na wiejskich farmach. Pierwsza literacka wzmianka o nim pochodzi z roku 1847. Autor opisał psa o umaszczeniu niebieskawym, naznaczonym ciemniejszymi plamami, często podpalanym na kończynach i kufie. Prawdopodobnie ten niebieskoczarny irlandzki terier był szeroko rozpowszechniony w hrabstwie Kerry, na południowym zachodzie Irlandii. Widywano go również w innych częściach kraju. Specjalizował się w polowaniach na borsuki, lisy i wydry. Nie miał w sobie równych w łapaniu szczurów. Pojawił się na wystawie w 1892 roku pod nazwą irish blue terrier (irlandzki błękitny terier). W 1916 roku pokazano go po raz pierwszy jako kerry blue terriera. Jego klub powstał w Dublinie w 1922 roku i w tym samym roku opracowano wzorzec rasy. Od tego czasu kerry blue stał się popularny, gdyż Irlandczycy woleli jednego psa wszechstronnego od kilku psów różnych ras i specjalności. W latach 1922-24 istniały conajmniej cztery kluby miłośników kudłatego ulubieńca Irlandii. Ich członkowie nie próżnowali i wkrótce udało im się zainteresować rasą także inne kraje.
